ေမးခြန္းလမ္းဆံု

          (၁)

                   ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာၾကာ မေတြ႕ျဖစ္ခဲ႕ေသာ ဆရာေဟာင္းတစ္ေယာက္ကို မႏၱေလးၿမီဳ႕ရွိ စာအုပ္အေရာင္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ေရွ႕တြင္ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေတြ႕ခဲ႕ရသည္။ လြန္ခဲ႕သည္႕

(၂၆)ႏွစ္ခန္႕ ကၽြန္ေတာ္ (၁၀)တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က အဂၤလိပ္စာကို ေက်ာင္းသင္ရိုးအျပင္

အတတ္ပညာ တစ္ခုအျဖစ္ ထဲထဲ၀င္၀င္အသံုးခ်ႏိုင္သည္အထိ သင္ၾကားေပးခဲ႕ပါေသာ ဆရာ႕ကို

ကၽြန္ေတာ္ မည္သို႕ေမ့ႏိုင္ပါမည္နည္း။ ဆရာ႕ကို ျပန္လည္ေတြ႕ခ်င္ ကန္ေတာ့ခ်င္ေနသည့္ ကၽြန္

ေတာ့္ဆႏၵသည္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို မၾကာခဏ ႏွိဳးတိုးလွံဳ႕တံု႕လုပ္ေနခဲ႕ပါသည္။ယခုလို မထင္မွတ္ေသာေနရာတြင္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ဆံုလိုက္ရသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္႕

ေလာက္ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းေျမာက္သူ မရွိဟုပင္ ဆိုလိုက္ခ်င္ပါသည္။ဆရာသည္ ယခင္က စလင္းၿမိဳ႕

သား၊ယခု မႏၱေလးမွာ။ကၽြန္ေတာ္ကမူ ယခုလည္း စလင္းၿမိဳ႕ႏွင့္ မိုင္ (၂၀)ေက်ာ္ ေ၀းေသာ ရြာ

ေလးမွာ။

                   ကၽြန္ေတာ္၏ႏွဳတ္ဆက္သံကိုၾကားသည္ႏွင့္ ဆရာသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို နံမည္ႏွင့္

တကြခ်က္ခ်င္းတံု႕ျပန္ႏွဳတ္ဆက္ပါသည္။ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ့ကို မေမ့သလို ဆရာသည္လည္း

ကၽြန္ေတာ့္ကိုအမွတ္တရရွိေနေသးဟန္။တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ၀မ္းသာအားရ ဖက္လဲ

တကင္းျပဳၾကရင္းမွ ဆရာသည္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲရွိ ၀ယ္ရန္ ကၽြန္ေတာ္ေရြးခ်ယ္ထားေသာ

အက္ေဆးေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္ကို ၾကည့္ရင္း --မင္း၊ဒါေတြ ဖတ္တုန္းလား၊ကဗ်ာေတြ စာေတြ ေရးေနတုန္းပဲလားကြာ----တဲ႕။

                   ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာ ေကာင္းေကာင္းႀကီးမွတ္မိေနေသးသည္မွာ ေသခ်ာပါေတာ့

သည္။(၁၀)တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းစာတြင္ အမ်ားထက္

ပိုမို ႀကိဳးစားခဲ႕သည့္နည္းတူ ကဗ်ာတို စာတိုေလးမ်ားကိုလည္း တခုတ္တရ ေရးဖြဲ႕ေလ့ရွိသူျဖစ္

ေၾကာင္းဆရာ အသိဆံုးျဖစ္ပါသည္။ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ ေရးဖြဲ႕ေလ့ ရွိေသာ ကဗ်ာေလးမ်ားကို

ဆရာသင္ေပးေသာ အဂၤလိပ္စာျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ ဘာသာျပန္ဆို၍ဆရာ့အားကၽြန္ေတာ္ျပသခဲ႕ေလ့

ရွိပါသည္။

                   ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ဆရာသည္ ဘ၀အေျခအေနျခင္းတူခဲ႕ၾကသည္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္

သတိရေနမိပါသည္။ကၽြန္ေတာ္သည္ လက္လုပ္လက္စား ပန္းဘဲသမားတစ္ေယာက္၏ သားသမီး

ငါးေယာက္ထဲမွ အႀကီးဆံုးသား၊ဆရာက အငယ္တန္းစာေရးဖခင္၏သားသမီး(၅)ေယာက္ထဲမွ

အႀကီးဆံုးသား။ထိုအခ်ိန္က ဆရာသည္ ဘြဲ႕ရရၿပီးခ်င္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာ တြဲဘက္ အထက္တန္းေက်ာင္းသို႔ အငွားျပဆရာအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ရင္း မိသားစု ၀န္ကို မွ် ငင္ ရုန္းကန္ေနရသူ

တစ္ဦး။ ဆရာသည္ ထိုစဥ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္၏ စာေပ၀ါသနာကို အားေပးအားေၿမွာက္မျပဳခဲ႕။

ဘာ့အတြက္ေၾကာင့္ဟု ေရေရရာရာ မရွင္းမေျပာခဲ႕ေသာ္လည္း ဒါေတြက အေရးမႀကီးလို႕ပါကြာ-

ဟုသာ ပိတ္ပင္တားျမစ္ခဲ႕သူျဖစ္သည္။

                   ယခုထိ ဆရာသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားမလိို အားမရ ျဖစ္ေနဟန္ရွိသည္။ထိုေန႕က-

-ဒါေတြနဲ႕ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနတာ ဆိုရင္ေတာ့- မင္း ေရွ႕ေရးအတြက္ ငါ ပူတယ္ကြာ-ဟုႏွဳတ္ဆက္

စကားဆိုကာ မွန္လံုကားေလးကို ကိုယ္တိုင္ေမာင္းရင္း လက္ျပ ေခါင္းငဲ႕ၾကည္႕သြားခဲ႕ပါသည္။

                   (၂)

                   ေတြးလက္စ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးႀကီးႏွင့္ မႏိုင္မနင္းျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာ့

ကိုပင္ ျပန္လည ္ႏွဳတ္ဆက္ရန္ ေတြေတြေ၀ေ၀ျဖစ္က်န္ခဲ႕ပါသည္။ဆရာသည္ ယခုအခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အျမင္ မေျပာင္းလဲေသးသည္လား။ဆရာ၏  ဘ၀ ယံုၾကည္ခ်က္က ပင္လ်င္

ခိုင္မာေနေလသည္လား။ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က ဆရာျမင္သလို မေျပာင္းမလဲ ျဖစ္ေနသည္လား။

လူတစ္ေယာက္၏ အသိ အတတ္ပညာတို႕သည္ အခ်ိန္ႏွင့္ေနရာကို မူတည္လ်က္ အေျပာင္းအလဲ

ရွိေနရမည္လား။ရွိေနရန္လည္း မျဖစ္မေန လိုအပ္ပါသလား။လူတို႕သည္ မျပည္႕မစံုရာမွ ျပည္႕စံုမည္ထင္ေသာအရာဆီသို႕ေျပာင္းလဲေနၾကျခင္းလား။အသစ္အသစ္ကိုလိုလားေတာင့္တ၍

ေျပာင္းလဲေနၾကျခင္းလားး။

                   ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္သည္ တငံု႕ငံု႕ တႏံု႕ႏံု႕။ရုန္းရင္းဆန္ခပ္ ေမးခြန္းမ်ားႏွင့္အၿပိဳင္

စိတ္ႏွင့္လူႏွင့္ပင္ မကပ္ခ်င္သလိုလို။-နက္ဖန္က် ဒီလိပ္စာအတိုင္းလာခဲ႕ဦး-ဆိုကာ ဆရာေပးသြားခဲ႕ပါေသာ လိပ္စာကဒ္ေလးကို ၾကည္႕ေငးရင္း ကၽြန္ေတာ္၏ငယ္ဘ၀မ်ားဆီ

သို႕ေငးတရီရီ။ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ဆရာ့ကို ပိုမိုရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ေစခဲ႕သည္မွာ ကၽြန္ေတာ္၏ ကဗ်ာကေလးမ်ားေၾကာင့္ျဖစ္၍ ထိုကဗ်ာမ်ားအေၾကာင္းကို ျပန္လည္စဥ္းစားေနျခင္းျဖစ္သည္။

                   (၃)

                   ကၽြန္ေတာ္ေရးျဖစ္ခဲ့ပါေသာ ကဗ်ာတိုင္းကို ဆရာအား မျပပါ။ အဂၤလိပ္ဘာသာသို႕

စမ္းသပ္ျပန္ဆိုၾကည္႕ေသာ ကဗ်ာတခ်ိဳ႕ကိုသာ ဆရာ႕ထံ အမွန္အမွားျပသသင္ယူရင္းျပေလ့ရွိ

ပါသည္။ ဆရာကႀကိဳက္တယ္ဟု ဖြင့္ဟမေျပာခဲ႕ေသာ္လည္း ႏွစ္သက္သည့္အမူအရာျပခဲ႕ေသာ ကဗ်ာေလး(၃)ပုဒ္အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္စဥ္းစားေနမိပါသည္။ ကဗ်ာတိုနံ႕နံ႕ေလးမ်ားျဖစ္၍

ယခုထိ ကၽြန္ေတာ္ရေနပါေသးသည္။ပထမကဗ်ာတိုေလးမွာ-

                             မုဆိုး

                   ရွဥ္႕လည္းေလွ်ာက္    ပ်ားစြဲသာ

                   အဘိ ဓမၼာ သူ႕မွာ မရွိ ။

                   သူ႕လက္ သူ ယံု

                   စက္၀ိုင္းပံု   ဗဟို စက္

                   ပစ္ခ်က္  ကြက္ တိ ။                           ။

                   ဆရာသည္ ထိုကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီးကၽြန္ေတာ့ပခံုးကို သူ႕လက္ျဖင့္ ညင္သာစြာ တဖတ္ဖတ္ ပုတ္ခပ္ရင္း----ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းတဲ႕ အခါ၊ အဲလို တိက် ျပတ္သားပါမွ ၊လိုခ်င္တဲ႕ သားေကာင္ကို ရမွာကြ------ဟု ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးေျပာခဲ႕ဖူးပါသည္။

                   ဒုတိယတစ္ပုဒ္မွာ-

                   မဟာဗ်ဴဟာ

                   ထိုအမဲကို

                   သဲနဲ႕လည္း  ငါမပက္ ။

                   ငါကူညီ ျပဳတ္ေက်ာ္ခ်က္လို႕

                   စား တယ္ ည မ နက္ ။              ။

                   -မီးစင္ၾကည္႕ ကတယ္ ဆိုတာထက္ ေလးနက္တဲ႕ သေဘာ ပါတယ္ကြ။

ကိုယ္လည္း အက်ိဳးရွိ။သူ႕အက်ိဳးလည္း မပ်က္မစီးတဲ႕ အျပင္၊အပိုဆုအျဖစ္ အမဲသားဟင္း

ေတာင္ ၿမိန္ၿမိန္ႀကီးစားရဦးမဲ႕ သေဘာပဲ--ဟု အားပါးတရ ၇ယ္ေမာရင္း ဆရာေျပာခဲဖူးသည္။

                   တတိယ ကဗ်ာကိုေတာ့ ဆရာက ဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္းတံု႕ျပန္မေျပာခဲ႕။ဒီဇင္ဘာေက်ာင္း

ပိတ္ရက္ အိမ္မွျပန္လာသည္႕တစ္ရက္တြင္- မင္းရဲ႕ ဖ်ာသည္ ကဗ်ာေလးကို ျပန္ရြတ္ျပပါဦး-ဟုဆိုလာခဲ႕ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ရြတ္ျပခဲ႕ေသာ ထိုကဗ်ာမွာ-

                   ဖ်ာေရာင္းတဲ႕ ကမၻာ

                   လာ   ေလ

                   လာ   ထိုင္

                   ေဖၚ ေရြ လွဳိင္ေန

ဖ်ာ ဆိုင္ ဖြင့္ တဲ႕ မိတ္ေဆြမ်ား ။    ။

ကၽြန္ေတာ္ရြတ္ဆိုေနသည္ကို ေခါင္းတၿငိမ္႕ၿငိမ္႔ျဖင့္နားေထာင္ၿပီးမွ ---------

လူေပ်ာ့ သူညံ႕ေတြဟာ ကိုယ္မွာ လိုအပ္ မလိုအပ္ ကို မစဥ္းစားပဲ ဆိုင္ရွင္ရဲ႕ အက်ိဳးလိုလို႕ ေညာင္ေရေလာင္းမႈေအာက္မွာ  ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ ၀ယ္ျပန္ၾကရသလို-

    လူပါး၀တဲ႕ဒဏ္ မခံၾကရေအာင္၊ငါတို႕ဟာ လိမၼာပါးနပ္ေနရမဲ႕သေဘာေပါ့     -ဟုဆိုခဲ႕ပါေသာ ဆရာသည္ စာေပအႏုပညာကိုခံစားနားလည္တတ္သူျဖစ္သည္ကေတာ ့ေသခ်ာခဲ႕ပါသည္။ သို႕ေသာ္-             

        ထိုေန႕မ ွစ၍ ကၽြန္ေတာ္ကဗ်ာေရးျခင္းအလုပ္ကို ဆရာခြင့္မျပဳေတာ့ပါ။ စာေမးပြဲႀကီးမၿပီးမခ်င္း မေရးရဟု ေခ်ာ့သလို ေျခာက္သလို တားျမစ္ခဲ႕ပါသည္။

                   (၄)

                   ဆရာ  လံုးလံုးႀကီးကိုေျပာင္းလဲသြားၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္ယူဆရေတာ့မည္လား။

ယခင္က ေက်ာင္းဆရာသာျဖစ္ေသာ ဆရာသည္ ယခုအခါ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတစ္ခုတြင္ ေအာင္ျမင္မႈရေနၿပီတဲ႕။အခ်ိန္ႏွင့္ေနရာ  ေျပာင္းလဲရံုမွ်ျဖင့္ လူသားတစ္ေယာက္အတြက္ အေျပာင္းအလဲသည္  ၿပီးေျမာက္သြားပါသလား။မျဖစ္ေျမာက္ႏီုင္ဟုကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။ အေတြ႕အႀကံုသာ ေျပာင္းလ ဲရင့္က်က္လာႏိုင္ပါမည္။   ထိုမွတဆင့္ အေတြးအႀကံ ျမင့္တက္လာရမည္။ထိုအခါမွသာ ဘ၀ရပ္တည္မႈဟန္သည္ ေျပာင္းလဲ တိုးတက္သြားမည္ဟု

ဆိုလ်င္မူ ရတန္ေကာင္းပါသည္။ယခုလိုကၽြန္ေတာ္ေတြးဆေနျခင္းသည္ မွန္ကန္ပါသည္ဟု

ဆိုႏိုင္ပါသလား။တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ အေကာင္းအမွန္ကိုမဆိုက္မေရာက္ၾကေသး၍ သာလ်င္ အေရြ႕အေျပာင္းေတြလုပ္ေနၾကျခင္းဟု ကၽြန္ေတာ္ျမင္ပါသည္။

အေကာင္ဆံုးအမွန္ဆံုးသို႕သာ ဆိုက္ေရာက္သြားပါလ်င္   ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ေျပာင္းျခင္းေရြ႕ျခင္း စိတ္ပိုင္း ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အမႈကိစၥတို႕သည္ရပ္တန္႕သြားပါလိမ္႕မည္။လူတို႕ထုပၸတ္၊ေလာကီဇာတ္၌    အေကာင္းအမွန္ဆံုးဆိုေသာအရာသည္ ရွိပါမည္လား။ေလာကီဇာတ္ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ေလာကဓံ တရားမ်ားအၾကား စား၀တ္ေနေရး ရန္သူႀကီးကိုသာ တြန္းလွန္ ရုန္းကန္ရင္း ပို၍ပို၍ေကာင္းရာ မွန္ရာဆီ ေမွ်ာ္ရင္း မွန္းရင္းေရြ႕ေနေျပာင္းေနၾကဦးမည္ဟုကၽြန္ေတာ္ေျဖဆိုၾကည္႕လိုက္ ခ်င္ပါသည္။

                   (၅)

                   ျမန္မာအက္ေဆး ၁၀၁ ဆိုေသာ စာအုပ္၏ေရွ႕စာမ်က္ႏွာ ညာအေပၚေထာင့္တြင္ ဆရာႏိုင္၏အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ဆိုေသာစာသားေလးကို ဆိုင္ထဲ၌ပင္ကၽြန္ေတာ္ေရးမွတ္ထား လိုက္ပါသည္။ထိုေန႕ကကၽြန္ေတာ့္အတြက္စာအုပ္ဖိုးကိုပါေပးရွင္းလ်က္ဆရာ၀ယ္ယူသြားခဲ႕ပါေသာ စာအုပ္၏  အမည္မွာ -မိုးကုတ္၀ိပႆနာ-ဒုကၡျမင္မွ နိဗၺာန္ရ-ဟူ၍ျဖစ္သည္။

                   (၆)

                   မနက္ျဖန္တြင္ဆရာႏွင့္ေတြ႕ဆံုရန္ကၽြန္ေတာ့္မွာအားအင္မက်န္ေတာ့သလိုခံစားေန  ရသည္။  ဆရာခ်ိန္းခဲ႕ေသာ မနက္ျဖန္မနက္(၉)နာရီသည္ ကၽြန္ေတာ့္လိုနယ္ၿမိဳ႕အသီးသီးမွ ကဗ်ာေရးသူမ်ားအခ်င္းခ်င္း မႏၱေလးတြင္လာေရာက္စုစည္းေတြ႕ဆံုရန္ ခ်ိန္းဆိုထားေသာ အခ်ိန္ျဖစ္ေနပါသည္။  ကၽြန္ေတာ္မည္သို႕စီစဥ္ဆံုးျဖတ္ရပါမည္နည္း။ဆိုင္းဆိုင္းဆို႕ဆို႕ျဖစ္ေနေသာ မိမိကိုယ္ကိုလည္း  အားမလိုအားမရ။

လူလန္း (၇-၁၀-၂၀၁၂ )